Færsluflokkur: Menning og listir

O, sei sei. Það var nú í þá daga.

 Á mínum yngri árum var ekki jafn miklu úr að moða og nú á tímum.  Flestir ólust upp í torfbæjum en fjölskylda mín var svo fátæk að hún bjó lengi vel undir feyskinni flórgrind yfir mógröf frammi á klettasnös og nærðist mest á sandi og tilfallandi flugum á sumrum. Sumir töldu mat í skarfakáli en eldri menn fúlsuðu við þesskonar gaspri svo lausar tennur frussuðust fram úr blóðugum gómum. Börn heyrðu aldrei orðið "já" í uppvextinum enda engu að jánka við sífri þeirra um, sult, kveisu og kröm.

BorgarhofnSeinna vænkaðist hagur eftir að Vernharður á Skítseyði drapst og búfólk hans allt þegar trog með ofstropuðum eggjum datt úr búrhillu á bæ þeirra í landskjálftanum mikla.

 Við þennan landskjálfta færðist torfbær þeirra um fimm hundruð hektara til norðurs og endaði beint undir snösinni þar sem við norpuðum.  Við fluttum því í bæinn, enda vildi það engin annar vegna fnyksins sem var svo megn að fuglar sem flögruðu grunlausir yfir, duttu niður dauðir í miðjum vængslætti og urðu okkur mikil búbót. Enn er ekki stingandi strá að finna við tóftirnar, en þær má sjá rétt ofan við mektarbýlið Matsölustaði í Hljómsveit skammt frá Legvatni austan við Bókfell í Umsýslu. Munu iður manna enn úthverfast ef þeir rápa óvart hjá.

  Hann afi minn var rammur maður afli og hafði drepið fjórtán af börnum sínum með kjassi einu og kærleiksvotti. Tveir lifðu þær gælur af, en það var faðir minn og Jarl hálviti, sem notaður var til að loka bæjarhurðinni eftir að lóð sem þvi þjónaði slitnaði frá vegna myglu. Föður mínum var aldrei klappað vegna þess að afi hafði svo milkla ímugust á honum að hann seldi upp í hvert sinn er hann heyrði hann nefndan. Óvíst er hvenær Jarl andaðist en menn urðu þess fyrst varir er kjálkinn datt af honum er gengið var í hús eftir gegningar.  Héldu menn að hann hafi einungis hætt að loka vegna leti því bærinn hafði verið upp á gátt í nokkrar vikur áður.

drauSvo stórhentur var hann afi að hann bar allt vatn heim á bæ í lófunum. Fótstór var hann svo að faðir minn réri stundum til fiskjar á skónum hans á meðan hann svaf.  Fiskinn notaði hann svo til að kaupa sér líf hjá móður sinni sem hafði líka mikla viðurstyggð á honum.  Það var þó meiri athygli en margur ómaginn fékk.

Afi var svo fríður sýnum að menn sem hann litu fengu samstundis rafsuðublindu. Þetta var löngu fyrir daga rafsuðunnar svo menn geta rétt gert sér í hugarlund hversu föngulegur hann var. Með flosloðið og fákstinnt brjóstið, niðurvaxnari en fógetafoli með rennilegar og þrýstnar huppir svo hvorki konur né menn gátu sig hamið í skritti. Armarnir sem stórviðir af ströndum tældu marga snót og svein í draumlotum. 

Svo var hann vel tenntur að hann fékk aldrei mælt meðan hann lifði.  Þetta var arfgengt og man ég að bróðir minn ungur þurfti að rífa sjálfur úr sér tennurnar með naglbít til að biðja um vatn. Ekki fékk hann vatnið, en eftir þetta þótti hann kjörinn í að þæfa ull milli skolta sem hann og gerði allan sinn uppvöxt. Hann gekkst lengst af við nafninu Þeljapli. Hann gerðist þó síðar Japani og missti ég sjónar af honum, enda svipar því fólki mjög til hvers annars.

  Amma var aumingi og talaði afturábak frá morgni til kvölds. Sagt er að aðeins franskir duggarar hafi skilið hana. Hún var því nytjuð til að launa fyrir Biskví og pompólabrauð frá þeim, enda enginn kvenpeningur í löngum útilegum þessara manna.  Ef grannt var hlustað mátti heyra að hún klifaði ávallt á sömu tuggunni í síbylju. Eitthvað var það á þessa leið: "Kabárutfa gé alat ujrevh fa?"  Hef ég enn ekki ráðið botn í hvað það þýðir.

  Hún var frammynnt mjög og leitaði fólk því oft skjóls undir henni í slagviðrum. Var það eitt af því fáa sem hún gerði að gagni fyrir utan að vera þrep við kirkjudyrnar á sunnudögum.

  Mikið fásinni var í þessari sveit og þoldu menn það illa. Hentu sér margir fyrir björg í örvæntri von um undankomu. Það var hinsvegar svo vindasamt á þessum slóðum að menn fuku jafn harðan upp á bjargbrúnina aftur og lagðist þessi siður því fljótt af. Leiðindi urðu þó flestum að aldurtila mjög snemma. Engan elexír var hægt að fá við því. Menn reyndu þó að veita líkn með rímnasöng og skemmtilegheitum, sem flýtti þó bara fyrir burtför. Kvæðamannafjelagið tók meira að segja upp á því einn vetur að kveða úr kirkjuturni guðshússins á Horrim en það varð til þess að mannfellir varð aldrei meiri í sveitinni allt fram að stórubólu.

   Börnin hlökkuð mikið til jólanna í þá daga sem nú, en þá voru þau ekki barin í svefn heldur svelt alla jólaföstuna svo meðvitundarleysi varð sjálfgefið. Þar áttu þau náðuga daga blessuð skinnin.  Þau fengu líka að liggja við dyrhellu fjárhússins í stað þess að vera hengd upp í reykkofanum yfir nóttina. Það var skemmtileg tilvísun í guspjöllin og guðslambið Jesú. Svo dýr tilvísun brá hátíðarljóma yfir helgihaldið.

landsJólamáltíðin var safaríkt, saurreykt hangilæri, sem móðir mín svaf með í 3 nætur til þýðingar. Of kalt var á bænum til að það hlánaði í því. Það var alltaf mikil eftirvænting sem hríslaðist um börnin þegar mamma lagðist með lærið, því þá vissu menn að hátíð færi að höndum ein og liði að helgum tíðum. 

Faðir minn át svo lærið á aðfangadag fyrir framan heimilisfólkið og þá sindraði gleði úr hverju bliki í baðstofumyrkrinu, að tlaið sé.  Við börnin fengum að heyra hann tyggja í gegnum þilið þar sem við lágum í skafli undir norðurveggnum. Aðrir máttu svo gæða sér á mörmyglu, eitlum og sinum. Eftir þann skrínukost fékk það svo leyfi til að eta úr nefi og kroppa sér í munngát af fótsiggi.

 Jarl rýtti jólasálm út við dyr og kórónaði það helgiljóma augnabliksins, en jólin stóðu í einar fimmtán mínútur í þá tíð. Kvöldinu lauk svo á húslestri úr postillu á sálsvalandi latínu sem enginn skildi né átti að skilja, enda Guðs orð. Malleus maleficarum hét hún víst og var gædd slíkum drottinsbjarma að menn lásu hana stautlaust í hnausþykku myrkri baðstofunnar. Aldrei lýsti kola né týra þar, því engin ráð voru á ljósmeti. Fólk var orðið svo samdauna myrkrinu að það þurfti að kynna sig á ný á hverju vori sem fyrir framandi fólki væri. Stundum höfðu bæst við börn sem enginn kannaðist við.

Jólagjafir og annar hégómi tíðakaðist ekki þá, en vinnufólki var gefið frjálst að stela því litla sem hægt var að ná af börnunum til hátíðarbrigða. Oft var það þó ekki meira en snjóbolti eða lús, sem nóg var af fyrir alla.

  Ekki komst ég í betri viðgjörning fyrr en ég fór með kútter á saltfisk við Grænland. Þar  börðum við ís af klökuðum stögum sem voru, að sagt var, 12 faðmar í ummál. Þetta var gert á 600 tíma vöktum og þótti munaður þá. Allt slóg var frjálst til átu nema lifrin svo ágætlega mátti við una. 

Menn voru oft svo örmagna eftir úthaldið að skrifað var upp á dánarvottorð við komuna til hafnar og þeir grafnir fyrir misskilning.  Margir gleymdu því alveg hvað svefn var og eru enn vakandi nú tæpri öld síðar. Saltfiskurinn þessi var svo étinn með hömsum ofarlega á Hvanneyrarbrautinni vorið 29. Þekki ég ekki hverjir það voru.

Ég gerðist kaupmaður seinni árin og flutti út í Seisey og opnaði þar söluturninn Söluturninn og er upphafsmaður lakrísævintýrisins. Lakrísinn samanstóð af langsoðnum hrísgrjónum í lakbleðli og hefði orðið mín gullgæs ef ég hefði ekki haft söluturninn Söluturninn turn. Því miður var svo hátt upp í lúguna að enginn náði upp í hana til að eiga viðskipti. Ég flosnaði því fljótlega upp þaðan og flutti allan minn rekstur út í Aldrey, en það hefur sýnt sig síðar að þangað kemur aldrei nokkur maður. Ég hef hugleitt að einangra mig frá umheiminum á sólsetri ævinnar og flytja norður á Siglufjörð þar sem ekkert gerist til langframa. Þar æla ég að föndra við minnisvarðasmíði um Séra Bjarna og er þegar með átta hugmyndir í kollinum. Eitt tildur um þann merka mann með 100 metra millibili er markmiðið, enda einskis annars að minnast þarna norður í sitjanda.

Lífið sjálft er manns eigin minnisvarðasmíð.  Sumir láta grafa hann með sér. Ég marka hér mín spor á Lenovo kjöltutölvu sem bautastein til þess að lífið var svo líflegt að fólk dó úr því á fjölbreytta vegu á sjálfbæran hátt. Verði það til þess að ungviðið í hraða og firringu nútímans fái séð að allt sem glepur hugi þess í dag er hjóm eitt í ljósi þess sem liðið er. Legg vonir við að væntanlegar aðgerðir gegn hamfarahlýnun færi okkur þangað innan tíðar. Þá byggi ég mér naust í Hvanneyrarkróknum og geri út á soðna ýsu á G-streng. Þá verða börnin væntanlega hætt að þekkja orðið "já" að nýju.


Kassinn Hennar Pandóru

File0029Árið 1968 fékk máninn keppinaut á norðurhjara.   Við krakkarnir veltum okkur í dúnmjúkum snjónum á vetrarkvöldum með rauðar kinnar og hor í nefi; sugum snjóinn úr treflum og köggluðum vettlingum;  störðum draumstolnum augum mót sindrandi stjörnuhvelfingunni heilluð af dansi stjarnanna í andgufunni frá vitum okkar.   Við settum kertaljós í snjóhúsin okkar í einskonar hyllingu til þessa mikilfenglega líknarbelgs, sem verndaði  okkur og sló í takt við barnshjörtun.

  Máninn hallaði kankvís undir flatt með auga í pung og brosti hughreystandi til okkar eins og hann vildi segja:  “Ykkur er óhætt elskurnar.  Ég er hér og vaki yfir ykkur.” Hann hellti eilífum bláma sínum yfir landið, svo ljósið endurkastaðist af bröttum og snædrifnum fjöllunum, sem stóðu vörð um fjörðinn.  Þetta var heimurinn okkar og við vorum börn þessa heims. 

Fátt raskaði venjunni í þessu litla samfélagi, sem var svo langt frá heimsins vígaslóð.  Eitt kvöldið gerðist þó eitthvað óvenjulegt.  Við sáum rotinpúrulegan hóp norpa framan við búðarglugga, stappandi niður fótum og berjandi sér til hita.  Þessi hópur tuldraði reglubundið fyrir munni sér eins og munkar á bæn og starði fjarrænt mót flöktandi, bláköldu ljósi, sem gerði hann eins og sorgmæddar vofur með glitrandi sultardropa á nefbroddum. 

krakkasjónv.Þegar nær var komið sáum við hvað dró þetta fólk saman í svo nöprum aðstæðum.  Sjónvarp!  Aldrei höfðum við séð nokkuð slíkt í návígi áður.  Þessi kassi var eins og kristalteningur í tekkumgjörð með tærri og djúpri sýn inn í fjarlægan heim.  Heim sem togaði undarlega í hugi okkar eins og hann vildi tæla okkur inn í sig.  Þarna voru kúrekar á háleggjuðum hestum á harðahlaupum.  Þarna voru varnarlausar konur í vanda og dimmbrýndir skúrkar og svo þessir hugprúðu Bonanza feðgar, sem öllu björguðu.  Framvinduna mátti ráða af tinandi texta, sem fólkið las upphátt jafn harðan og hann birtist.  “Upp með hendur!”

Það var útskýrt fyrir okkur að þessar myndir kæmu til okkar hinum megin af landinu án þess að fara í gegnum snúrur eða slöngur.  Þær komu bara í loftinu og við gátum jafnvel verið að anda þeim að okkur án þess að taka eftir því. 

BónansaÞessi svarthvíti draumur var dáleiðandi og tók fram þöglu myndunum, sem Torfi Einars hafði sýnt okkur af  átta millimetra filmum á laki heima í stofu.  Abott og Costello, Gög og Gokke og Chaplin bjuggu í litlu kössunum hans.   Líka Múmían, Frankenstein og brúður hans en það var allt hægt að loka niðri í tösku.  Sjónvarpið var lifandi og nálægt og allt um kring. Litlir fætur kólnuðu fljótt þarna við gluggann á Pólnum, sem var raftækjaverslun bæjarins, svo við héldum áfram að kúldrast í snjónum eins og áður og gleymdum þessu brátt.  Ekki grunaði okkur að þetta apparat, ætti eftir að bylta tilverunni á borð við það sem síðar reyndist.

Í byrjun áttu fáir sjónvarp og stundum var okkur krökkunum boðið að koma í heimsókn til vina, sem nutu þessara forréttinda.  Það var samt ekki oft. 
Gamla gufan var það sem við höfðum þessa daga.  Þá sat fjölskyldan saman og hlustaði á útvarpsöguna eða útvarpsleikritið.  Dickie Dick Dickens var flutt og Góði Dátinn Sveik í lestri Gísla Halldórssonar naut svo mikilla vinsælda að göturnar tæmdust og hlátrasköllin hljómuðu úr hverju húsi í kvöldkyrrðinni.

Frankenstein_monster_Boris_KarloffAmma og afi voru ein þeirra fyrstu, sem eignuðust tæki en það var sparlega notað og ekki var mikið rennirí liðið á því settlega heimili, sem var af danska skólanum.  Ég man bara eftir að hafa horft á sjónvarpið þar einu sinni og þá var mér boðið sérstaklega af ömmu.  Það var meira að segja í sjónvarpsfrí þegar þetta kom upp, en sjónvarpið lokaði einn sumarmánuð á ári svo fólk kæmi sér út í sólina.  Þessi undantekning var söguleg að því leyti að þetta var fyrsta beina alheimsútsendingin, auk þess sem þarna stigu menn fyrst fæti sínum á tunglið að sögn. 

Skrítin upplifun man ég.  Það var bjartur sumardagur og nóg að gera í að ögra heiminum og rannsaka.  Ég steig inn í myrka stássstofuna og var vísað til sætis í sófann með útskornu örmunum, sem yfirleitt var bannsvæði fyrir kámuga fingur, sem hneigðust til að klína hor í allt sem fyrir varð.  Mér var færð mjólk og sandkökubiti.  Sjónvarpskápurinn var opnaður eins og helgiskrín.  Amma kveikti, gekk út og virtist engan áhuga hafa á þessu.  Þarna sat ég einn og horfði á tunglið í nærmynd.  Þetta var eins og helgistund.  Óskýrar myndir af hoppandi geimförum birtust og vélrænar raddir heyrðust, slitróttar og brakandi eins og þær bærust í gegnum flugeldaregn.  “One small step for man. One gigant leap for mankind.” Sagði Armstrong og hoppaði síðasta spölinn úr stiganum og ofan á á kallinn í tunglinu. 

tunglgangaÞetta var allt svo flöktandi, óskýrt og óraunverulegt. Llitli kollurinn á mér meðtók ekki fyllilega samhengið.

Fjölskyldan mín fékk sjónvarp fyrir jólin 1969.  Það var Cuba sjónvarp sem hlaut strax heiðursess í stofunni.  Fyrsta manneskjan, sem birtist þar út úr snjómuggunni var Markús Örn Antonsson.  Nánast allar jólamyndirnar frá þessum jólum eru af fjölskyldunni við undratækið, saman eða hvert í sínu lagi. (Eina myndin, sem ekki er þannig, er hér fyrir ofan.)  

Fyrsta þulan var Ása Finnsdóttir bróðurdóttir pabba.  Það þótti mikill virðingarauki að eiga frænku á skjánum.  Síðar sá séra Grímur Grímsson afabróðir minn stundum um Jólamessuna og það gerði okkur nánast að mektarbokkum í mannforinni.

ruvSjónvarpsdagskráin vakti takmarkaðan áhuga okkar krakkanna til að byrja með.  Litlausar fréttir voru fluttar með stofnanalegu tilbreytingarleysi.  Umræðuþættir voru eitt það allra leiðinlegasta, þar sem menn sátu í djúpum stólum og raupuðu og rifust.  Í þá daga voru bara óbreyttir símvirkjar, sem sáu um myndatökuna og sást það oft á pínlegri innrömmun, þar sem manni varð oft starsýnt á það í hvorri skálminni “slátrið” lá hjá þessum forkólfum í hægindunum.  Landsfeðurnir urðu eitthvað svo óviðeigandi “mannlegir” og ótrúverðugir í þessum stellingum.

Mikið af innlenda efninu átti freka heima í útvarpi en þó var reynt að efna til skemmtiþátta á laugardögum.  Þar var Ómar Ragnarson þegar mættur og enn er að gera út af við mann, hart nær fjörutíu árum síðar.  Sumt hefur ekkert breyst.  Raggi Bjarna tók lagið ásamt fleirum í geimaldar eða torfbæjarleikmyndum, eftir efninu.  Leikritum var hróflað upp, þar sem stórleikarar þjóðarinnar léku stórt með stóra förðun í andlitinu og töluðu í stórum pathos eins og væru þeir að fara með ættjarðarljóð í stað hversdagslegra samtala.  Það var róið í gráðið, stunið, jammað og jæjað í þjóðlegri kakófóníu af lopa, torfi og trosáti.  Vigdís Finnbogadóttir kenndi frönsku og bar ekki betur fram en svo að frakkneskir menn töldu hana segja: “Takk rassgat.” Þegar hún þakkaði Gerard vini sínum fyrir.  Fyrsta alvarlega aulahrollinn fékk ég yfir þýskri skíðakennslu, þar sem yfirborðskenndir Týrólar sungu, dönsuðu og dilluðu rassinum á skíðum.  Svo var gefið frí á fimmtudögum og brátt fluttist allt félagslíf þjóðarinnar á þann dag.  Sinnuleysi sjónvarpsglápsins réði brátt ríkjum aðra daga.  Fyrsta útsæðinu var plantað af sófakartöflum framtíðarinnar.  Fátt var um annað rætt en sjónvarpsefnið manna á milli en við krakkarnir ánetjuðumst þessu þó ekki í líku mæli og börn nútímans. Náttúran sjálf hafði,  enn sem komið var,  sterkari togkraft en þessi platheimur.

belphegorDýrlingurinn Simon Templar var það sem okkur krökkunum hugnaðist best að sjá og auðvitað Bonanza og  Belphégor.  Belphégor var samt algerlega bannaður börnum.  Við vorum rekin í háttinn með hörku og þrasi þegar hann var á dagskrá.  Þetta voru franskir hryllingsþættir um vofu, sem ráfaði um Louvre safnið og drap fólk í algeru tilgangsleysi. Við systkinin reyndum að liggja á gæjum, en vorum alltaf staðin að verki,  nema einn laugardaginn, þegar mamma og pabbi fóru á ball.  Þá horfðum við öll þrjú á einn þátt og hefðum betur látið það ógert.  Við urðum svo hrædd að við hnipruðum okkur saman um nóttina og kjökruðum af hræðslu við hvern traustabrest í húsinu.  Þessu fylgdu svo reglubundnar martraðir í margar vikur.  Ég svaf alltaf með tásurnar undir sænginni eftir þetta, svo Belphégor næði ekki í þær.  Sjónvarpið hafði sáð ótta í saklaus hjörtun.

sjónvarpsmaturMerkileg hliðarmenning spratt upp í kringum sjónvarpið.  Mamma, sem las Vikuna af mikilli áfergju, saumaði dragtir upp úr henni og greiddi hárið upp í gljáhvítan túrban eins og forsíðustelpurnar.  Þar sá hún líka uppskriftir af sérstökum sjónvarpsmat, sem oftast samanstóð af laukídýfu, Ritzkexi og gulrótarræmum.  Soldið spez en ekki gott, fannst okkur.  Hún prjónaði líka sérstaka sjónvarpssokka, sem voru svona lopamokkasínur, sem öll fjölskyldan hafði á fótum þegar horft var á sjónvarp.  Afar hentugt við fótkulda, sem sótti að í kyrrsetunni.  Svo voru líka sérstakir sjónvarpsbollar og meira að segja sjónvarpsteppi.   Ekkert heimili gat án þessa verið.  Tilveran mótaðist smátt og smátt utan um þennan kristaltening með svarthvítum skuggunum, svo jafna mátti því við átrúnað.  Bláminn flökti í hverju húsi og sló bjarmanum út á mannlausar göturnar. Máninn undraðist um afdrif barnanna sinna.   Jafnvel stórfenglegur slæðudans norðurljósanna dugði ekki lengur til að vekja undrun og andakt.  Það varð varanlegt messufall á himnum. 

varnarlausÍ dag er sjónvarpið jafn sjálfsagt og andrúmsloftið.  Það hefur fastann sess í tilveru okkar og ræður meiru um líf okkar og skynjun en við þorum að kannast við.  Það hefur slævt okkur frá  raunverulegri lífsnautn eins og ópíum.  Við sitjum þögul og þreytt framan við töfrakristalinn eða jafnvel hvort í sínu herbergi og horfum á kjördópið okkar.  Við höfum vanist því að taka stöðugt við mötun án þess að geta beitt gagnrýnni hugsun né miðlað á móti.  Nauðsynleg mannleg tengsl hafa dofnað eða slitnað frá því sem áður var.  Börnin  eru sett í gæslu kristalsins mikla frá því að þau geta setið.  Foreldrarnir eru of uppteknir við að eignast tálmyndir auglýsinganna til að hafa tíma fyrir það sem sálin þarfnast og andleg hungursneyð hefur lagst að.    

911-attackAthygli okkar beinist að uppdiktuðum persónum og fyrirmyndum, sem sameina öll lákúrlegustu gildi mannskepnunnar.   Ofbeldi, miskunnleysi, illmælgi, öfund, græðgi, flærð, losti og hvað það eina, sem Lúter kallinn vildi kalla dauðasyndir, er okkar daglega brauð.  Andstæður mannlegra dyggða.   Stríðum og óhugnaði heimsins er hellt eins og  gorugum blóðgraut inn á stofugólf á hverju kvöldi.  Við erum orðin dofin fyrir grimmdinni; stillum bara yfir á eitthvað fyndið og áreynslulaust.  Okkur er stöðugt uppálagt að treysta engu og óttast allt.  Glæpamenn, perrar, gróðurhúsaáhrif, fuglaflensa, hryðjuverkamenn og efnahagsójafnvægi.   Okkur er sagt að illir múslimir sitji um að gera okkur að Íslömskum þrælum ellegar meiða okkur af því að við erum svo frjáls og hamingjusöm.  Við gefum eftir persónurétt og lýðréttindi til að leggja þessari ógnvænlegu baráttu lið.  Óvinurinn er þó jafn raunverulegur og feiti og vitlausi kallinn í gamanþáttunum, sem á að fá húsmæður í Ameríku til að vera sáttari við bælingu sína í stofufangelsinu.  

Pat RobertsonÓttavæðingin er markviss, enda er óttinn sterkasta vopn valdsjúkra lénsherra til að gera okkur að viljalausu leiguþýi sínu.  Án óvina er byltingin tilgangslaus og því þarf að búa þá til, vildi stjórnvitringurinn Stalín meina.  Sjónvarpið gegnir lykilhlutverki í þessari þróun.  Við hlaupum óttaslegin áfram í hamsturshjóli efnishyggjunnar og höfum ekki tíma til að hvá.  Jafnvel þeir, sem tala í nafni trúar eru ötulir í þessari markaðssetningu skelfingarinnar, en lofa þó að taka málin í sínar hendur ef við sendum þeim pening.  Jafnvel óhrjálegust kjánar og siðblindir hræsnarar fá völd og áheyrn.  Fordómar,  flokkadrættir og bláköld lygi er trúboð þeirra .  Ég trúi persónulega engu, sem út úr þessum kassa kemur og tel heiminn betur hafa komist af án hans.

pandoraÉg líki þessum kassa við kassann hennar Pandóru, sem var fyrsta konan samkvæmt Grískri goðafræði. Seifur lét skapa hana sem lið í refsingu mannkyns fyrir þjófnað Prómþeusar á leyndarmáli eldsins.  Pandóra átti öskju, sem hún mátti alls ekki opna, en gerði það þó sökum sinnar kvenlegu forvitni og hleypti út græðginni, hégómanum, rógnum, öfundinni og  fleiru af  brestum mannlegs eðlis, en lokaði vonina niðri er hún skellti boxinu aftur.

Ég held þó enn í vonina um að við vöknum til lífsins að nýju og lærum að njóta þess eins og það kemur fyrir vit okkar í sinni náttúrlegustu mynd.  Von um að við getum litið á ný til stjörnuhvelfingarinnar og veitt karlinum í tunglinu selskap.  Til þess þurfum við bara að slökkva á kassanum og draga gluggatjöldin frá.


Hjálparsveit Leitar Útilegumanna.

Þórður KakaliVestfirðir voru til forna athvarf væringja og glæpalýðs á flótta undan refsandi yfirvaldi.  Þessi útkjálki var svo alræmdur að allar almannaleiðir sneyddu þar hjá.  Nokkuð sem tekið hefur verið upp aftur í seinni tíð.  Jafnvel huguðustu eftirleitarmenn landshöfðingja, létu staðar numið við Hrútafjörð og hættu sér ekki norður eftir.  Þetta var fríríki hinna landlausu, löglausu og óhreinu.

Þórður Kakali sótti þangað styrk sinn þegar allt var á undanhaldi hjá honum.  Hann vingaðist við rumpulýðinn og dró saman flota úr hverri skeið og horni á Ströndum, sem flotið gat.  Þessa koppa og kirnur fylltu þeir síðan af grjóti og mættu glæsiflota Kolbeins unga á Húnaflóa og börðust þar með grjótkasti, svo sem frægt varð í Flóabardaga.  Þórður þurfti að vísu að hopa, en bardaginn varð honum í vil þegar fram í sótti.  Kolbeinn þóttist svo gæfusamur að sleppa að hann undirgekkst smæð sína og auðmýkt og munstraði sig í klaustur að Þingeyrum.  Hann dó ári síðar og lét Þórði eftir lén sitt.  Rustarnir að vestan höfðu sigrað og síðan hafa fáir vogað sér það glapræði að setja sig upp í mót þeim.  Mörgum öldum síðar, féllu þeir þó á eigin bragði og fóru að stela hver frá öðrum.  Skálmöldin gekk í endurnýjun lífdaga.

brotnar rúðurÍ æðum mínum rennur þetta vandalablóð.  Ég hef þó náð að hemja það og sýnast siðprúður heimsborgari, en á æskudögum braust þetta fram í sinni hreinustu mynd.  Ég og Einar vinur minn vorum skaðræðisgripir eins og kallað var.  Við brutumst inn í hjalla og stálum harðfiski, læddumst inn í garða og rændum radísum og rófum.  Við rupluðum jafnvel í búðum og vorum einatt hirtir fyrir slíkt og flengdir.  Við mættum mæðusvip og ráðleysi hinna fullorðnu.  Hvað er hægt að gera við svona óbermi?  Réttast væri að senda þá á vandræðaheimili.  Þar myndu þeir fá að kenna til tevatnsins og læra hvar Davíð keypti ölið og Jói fékk sér kaffi og Sigga nýja nælonsokka...og hvað maður átti nú ekki að láta sér að kenningu verða.  Þetta var þó ekki það versta við okkur.  Ó,nei.  Við vorum nefnilega rúðubrjótar og það var verra en mannsmorð.

rudy giulianiRúdolf Giuliani borgarstjóri í New York varð frægur fyrir að taka á þessum alvarlega glæp.  Ameríkanar uppgötvuðu nefnilega fylgni í rúðubrotum, sem þeir kölluðu The broken window syndrome.  Þetta heilkenni lýsti sér í því að þar sem brotin rúða var skilin eftir óáreitt, þar bættust við brotnar rúður með faraldsfræðilegum hraða.  Í kjölfar þessa fylgdi svo afleidd hnignun viðkomandi hverfa með rýrnandi sjálfsvirðingu íbúanna, ergelsi og frekari glæpa og skemmdarfýsn.  Ráð Giulianis var að vera með her trésmiða í vinnu við að skipta um rúður um leið og þær brotnuðu, svo aldrei sást högg á vatni eftir áhlaup varganna.   Þetta varð til þess að illþýðið lagði niður iðju sína og velsæld jókst í hverfunum.  Þessu beitti Rúdolf líka á veggjakrotara í neðanjarðarlestum og eyddi þeirri óáran á ótrúlega skömmum tíma.

rúðubrotÉg og Einar urðum einu sinni fórnarlömb þessa heilkennis með þungum afleiðingum.  Við vorum inni í Tunguskógi, sem er inni í Seljalandsdal í botni Skutulsfjarðar. (fyrir þá sem ekki vita, þá stendur Ísafjarðarkaupstaður á Eyri við Skutulsfjörð, en hinn eiginlegi Ísafjörður er innsti fjörður í Ísafjarðardjúpi).

stríplingarVið hjóluðum oft inn í skóg á góðviðrisdögum til að liggja í grasinu og naga strá, tína ber eða busla í ánni.  Stundum fengum við smávægilega útrás fyrir strípahneigð, en það hefur enginn vitað fyrr en nú.  Þennan dag var heldur ekkert alvarlegra á dagskrá.  Á þessum aldri eru strákar eins fífilfræ sem blásið er af biðukollu og fást við það sem vindurinn leiðir þá í hverju sinni.

Brotin rúða á almenningsklósettinu náði augum okkar.  Við vorum að pissa utan í vegginn, enda var það ekki samboðið svona prinsum að pissa í skál, þótt hún væri handan við þetta þil.  Púkablik í auga, engin orð.  Við byrjuðum á að henda steinum í brotin, sem eftir voru.  Klirr!  Hávaðinn vakti með manni furðulega sælukennd, æsandi tilfinningu í brjósti og hraðari hjartslátt.  Meira!  Áður en við vissum af þá flaug steinvala í eina af heilu rúðunum og svo brotnaði önnur...og önnur og...

sektaðirÞetta var ótrúlega örvandi tilfinning.  Mér hitnaði í framan og það suðaði fyrir eyrunum.  Allt varð einhvernvegin óraunverulegt eins og í draumi.  Við hlupum í felur við hverja rúðu og náðum vart andanum; skimuðum yfir svæðið, en enginn var á ferli.  Við vorum einir.  Áður en langt um leið, voru allar rúðurnar brotnar.  Þá hlupum við inn á sumarbústaðalandið til að dyljast í kjarrinu.  Bíll kom aðvífandi og við frusum af hræðslu. Hann keyrði svo sömu leið til baka.  Úff, þvílík heppni. 

Ég var með málmbragð í munni og hver taug var þanin.  Við mæltum varla orð og augun stóðu á stilkum.  Steinn flaug úr hendi Einars og beint í rúðu á vinarlegum sumarbústað.  Ég gerði slíkt hið sama.  Svo vatt þetta upp á sig stein af steini. 

Við stútuðum rúðum í draumstolnu æði, klifruðum inn í bústaðina og grömsuðum eftir verðmætum; skárum okkur á höndunum, svo blóðið lagaði um allt.  Lítið hafðist upp úr þessu annað en exi og áttaviti,  en nánast allar rúður voru brotnar í mörgum bústöðum.   Við höfðum misst vitið og þegar það rann upp fyrir okkur ljós, urðum við hræddir.  Okkur tókst að læðast heim undir kvöld,  þvo af okkur blóðið og stinga blóðugum og rifnum fötum í þvott.  Mig sveið í hendurnar og greip kvíðans tók um kverkar mér. “Hvað vorum við búnir að gera?”

fangastrákurDaginn eftir var fréttin um hin hræðilegu afbrot á allra vörum.  Við vorum strax grunaðir enda var það sjálfgefið með svona skaðræði eins og okkur.  Ef fjöllin hyrfu einn góðan veðurdag, hefði strax verið bent á okkur. 

Við vorum flóttalegir eins og særðir úlfar og reyndum að láta lítið á okkur bera.   það var eins og að það drægi athyglina enn meira að okkur.  Einar trúði öðrum vini fyrir leyndarmálinu og hann kjaftaði.  Við vorum króaðir af í skólanum og biðum skólastjórans.  Pabbar okkar voru á leiðinni og löggan.  Við vorum sannarlega búnir að vera. Augu okkar Einars mættust og við sendum hugsanir okkar á milli á ljóshraða.  Við verðum að gera eitthvað!  Flýjum!

Við notuðum fyrsta tækifæri, sem bauðst og létum okkur hverfa.  Hlupum eins og fætur toguðu og dembdum okkur beint niður í fjöru þar sem við gengum hálf bognir inn í fjörð.  Tveir sakamenn á flótta undan réttvísinni. Við komumst inn í fjarðarbotn og tókum stefnu upp á Breiðadalsheiði.  Það var kalt og snjórinn varð þyngri eftir því sem ofar dró.  Við sammæltumst um að við myndum aldrei láta ná okkur lifandi.

Efst á heiðinni var sæluhús.  Við fórum þar inn og bræddum snjó á prímus; Ittoqqortoormiit_9löguðum okkur te og mauluðum rakar kexkökur.  Tilfinningin var notaleg. Hlýjan í skúrnum veitti okkur öryggiskennd þar sem við sátum rjóðir í framan og heitir á skrokkinn

Við ræddum framtíð okkar í útlegðinni. Ætluðum að byggja okkur skýli í fjöllunum og búa okkur til súpur úr grösum.  Brauð úr mosa eða eitthvað.  Kjöt myndum við fá með því að drepa lamb með vasahnífnum hans Einars.  Við kunnum til verka, enda höfðum við hangið við sláturhúsið í mörg haust.  Ef okkur langaði í súkkulaði eða Freyjukaramellur, þá myndum við læðast til byggða í skjóli nætur og brjótast inn.  Svo kæmu Jólin og hvað þá...

BOY WITH SEAGULLSVíst yrðu systkini manns og foreldrar döpur.  En þeim var nær.  Ég fann kökkinn byggjast upp í hálsinum og mér volgnaði um augun.  Ef þau hefðu bara haft vit á að fyrirgefa okkur þá hefði allt orðið gott.  Kvöldmyrkrið seig á og við sátum hljóðir um langa hríð. Gaseldurinn suðaði og vindurinn hvíslaði í rjáfrinu.  Sorglegar hugsanir og eftirsjá fylltu huga minn.  Við höfðum bölvað þeim, sem við elskuðum þvert ofan í samviskuna og hún nagaði innan kviðarholið að launum.  Loks var ekkert varið í að sitja svona lengur svo við ákváðum að fara ofan í bæ og kíkja hvort fólk væri búið að jafna sig.  Bara svona njósnaferð. Ef ekki, þá myndum við gera alvöru úr áætlun okkar og gerast útilegumenn. 

Við læddumst í myrkrinu yfir snjóskafla grjót og klungur.  Þegar við nálguðumst bæinn, heyrðum við nöfnin okkar kölluð góðlega í kvöldkyrrðinni.  Ljósagangur var uppi í fjallshlíðinni og niðri í fjöru.  Það var verið að leita að okkur með vasaljósum og enginn virtist reiður?  Eiiiinaaar! Noooonniii! Þetta voru áhyggjuhljóð.  Elskuleg hljóð.

Ekki man ég alveg hvernig það bar til, en við hittum Bergþóru systur Einars niðri í fjöru. Hún var með brauð í bréfpoka, kókómalt í flösku og var hálf kjökrandi: “Komiði heim strákar. Það er enginn reiður lengur.  Það eru allir hræddir um að þið séuð dánir.  Hjálparsveitin er að leita um allt.  Komiði heim strákar.  Mamma þín er að gráta Nonni.”

strákur í réttiÞetta bugaði okkur.  Við sendum hana til baka með þau skilaboð að við myndum gefa okkur fram ef allir lofuðu að ekkert vesen myndi verða.  Annars myndu þau aldrei sjá okkur aftur.  Það stóð.  Einar gaf sig fram fyrstur.  Uppi á hjalla ofan við fjöruna var hópur fólks með ljós og foreldrar Einars, sem lofuðu því að ekkert yrði gert.  Við kvöddumst með leynihandtakinu okkar og Einar brölti upp kambinn.  Ég þræddi fjöruna heim og bankaði eftir nokkuð hik.  Móðir mín faðmaði mig að sér og kallaði mig elsku drenginn sinn og svo var ekki minnst orði á þetta meir.

Þetta varð þó meiriháttar mál og það endaði með að við vorum dregnir fyrir rétt, þar sem við reyndum að ljúga okkur út úr sumu af þessu, en það dugði ekki til.  Pabbi stóð með mér fastur eins og klettur og áréttaði fyrir mér að segja bara satt, þá yrði þetta búið fyrr.  Hann þurfti svo að borga rúðurnar til helminga á móti pabba Einars. Það var svo aldrei minnst einu orði á þetta mál meir.  Ég og Einar brutum heldur aldrei rúðu eftir þetta,  þótt ýmsan skandal gerðum við annan.  Við vorum jú strákar og strákar eru alltaf strákar, segja víst menn.

móðir og sonur.Þetta rifjaðist upp fyrir mér fyrir nokkrum árum þegar svipað atvik átti sér stað við Rauðavatn.  Þá var fjölmiðlunin orðin nánast fullþroska fyrirbæri og reyndi fyrir sér mátt sinn í samfélaginu.  Mikið fár myndaðist yfir því hvað hægt væri að gera við einhverja vandræðapésa,  sem brotið höfðu rúður og eyðilagt dauða hluti í sumarbústöðum fyrir tugi þúsunda.   Það stóð ekki á lausninni.  Hún var í formi steinsteypu eins og endra nær.  Málið var blásið svo út yfir allan þjófabálk að landsöfnun var hrint af stað á vegum Stöðvar tvö.   Safnað var fyrir vandræðaheimili, sem koma myndi þessari óáran úr umferð í eitt skipti fyrir öll.  Samfélagið krafðist þess að eitthvað yrði gert.  

Tugir milljóna söfnuðust og byrjað var að byggja heimili,  sem síðar reyndist mikið og dýrt vandræðabákn, sem enginn vildi kannast við þegar á hólminn kom.  Smíðin tókst þó í áföngum og hið opinbera hljóp undir bagga.  Tilgangurinn var þá löngu gleymdur.  Að vísu er búið að finna þessu húsi not í dag, en ekki til að hýsa rúðubrjóta heldur unga vímuefnaneytendur.  Hvað varð um rúðubrjótana við Rauðavatn veit enginn.  Kannski byggðu þeir sér skýli á fjöllum og drepa lömb með vasahnífum sér til viðurværis.


Kynngimögnuð Smásaga í Litum og Panavision.

par“Æ, ég er alveg að gefast upp á þessu.” Sagði Guðríður og lagði frá sér nýstrandað farþegaskipið.

Mjölnir leit upp og kláraði kartöfluuppskeruna um leið og hann réri yfir Kyrrahafið á sefbát. :”Hvað er að angra þig elskan? Spurði hann og framleiddi sjónvarpsþátt um hlaupfiska.

 Æ, ég veit það ekki.” Svaraði Guðrún og  jarðaði sendimenn byggingaeftirlitsins í kotru. “Það er bara eitthvað svo tilbreytingarlaust hér.”

Mjölnir umturnaði fjármálaheiminum hugsi.  “Hefur það eitthvað með mig að gera?  Ég játa að ég gæti vafalaust verið margbrotnari í samskiptum mínum við yður, elskan.”  Hann hlammaði sér vonsvikinn niður og gerði upp þotuhreyfilinn sem hann hafði unnið í glímu eftir að  hann hafði lokið við að flytja Andesfjöllin.

 

kona“Nei, nei,  ekki þú elskan. Þetta er bara einhver efnaskiptasjúkdómur í mér eða breytingaskeið.” Sagði Guðrún skellihlæjandi og virkjaði Víðidalsá.  “Þetta dettur svona yfir mig stundum.  Fyrirgefðu.”

 Mjölnir sýtti tannleysið og lagði fram breytingatillögu um skipan öryggisráðsins, svona til að dreifa athyglinni frá brennandi trésmíðaverkstæðinu.  “Ekkert að fyrirgefa elskan.  Ég verð sjálfur svona um hver tunglkvartil.” 

öðruvísiÞau brostu og eyddu miðunum umhverfis landið með eitruðum þörungum, ánægð með hve olíuboranir þeirra á heimskautaísnum virtust takast vel. Það gat stundum borgað sig að leggja fram byltingakenndar kenningar í kjarneðlisfræði.


Meiking Off.

FilmCrew_5886Eitt kjánalegasta fyrirbærið  í annars smákjánalegum kvikmyndaiðnaðinum, eru myndirnar, sem gerðar eru um myndina og kallast “Á bak við tjöldin.” eða “Making of.”

Í þessum myndum er sjálfhverfa draumasmiðjunnar holdgerð svo um munar.  Í fyrsta lagi þá er sjónum neytenda beint að því hversu ofboðslega mikið mál það er að búa til bíómynd.  Hvað margir fagmenn koma að verki og hve mikil sérkunnátta er á ferð.  Hvað menn eru ógizzlega pró. 

Með þessu er áhorfandinn þó rændur því sem í raun er eða var upphaflegur tilgangur kvikmyndarinnar, það er að segja sögu. Hann fer að pæla í smáatriðunum eins og leikmyndum, lýsingu og brellum í stað þess að lifa sig inn í hremmingar sögupersónanna. Var regnið í senunni svolítið yfir strikið eins og oft vill brenna við?  Blakti veggurinn, þegar hurðinni var skellt?  Var þetta hljóðnemi sem læddist þarna inn í hægra horninu efst?   Skrímslið var svolítið stirðbusalegt að sjá og við ímyndum okkur víra, slöngur og menn með fjarstýringar.  "Djöfull var þetta nú “krömmý” digitaleffect."  Draumurinn og innlifunin í frásögnina er trufluð eða alveg eyðilögð með þessum inngripum rökhugsunarinnar.  Svo eru það viðtölin við snillingana. Þau eru alger kapítuli út af fyrir sig.

Fólk, sem vinnur við það að þykjast vera eitthvað annað en það er og segja það, sem þeim er sagt að segja,  er ekki mjög sannfærandi þar sem það situr afslappað og sjálfumglatt,  mærandi alla starfsmenn og samleikara í hástert.  Þeir vita líka að þeir eiga von á hinu sama frá þeim.   Lofið er yfirgengilegt og orðin snillingur og virtúós er notað oftar en almenn tengiorð.  Leikstjórinn hefur yfirnáttúrlegt innsæi og fangar sannleikann og augnablikin af meistaralegri næmni.  Leikararnir eru allir að gera eitt af sínum bestu verkum og sýna að sama skapi mikla snilld, innsæi og persónutöfra, svo ekki sé talað um fagmennsku. 

MOVIESTAR 2Þessi hópur virðist algerlega hnökralaus sem manneskjur og fagmenn.   Téð mynd er undantekningalítið saga, sem mun breyta sýn fólks á lífið og jafnvel heiminum, hvorki meira né minna.  Aldrei er sagt styggðaryrði um einn né neinn og engir mannlegir brestir virðast komast upp á yfirborðið á meðan á tökum stendur.  Það er eins og fólk nái að halda slíku í sér.  Þetta er hljómar hreinlega eins og á alsæluökrum himnaríkis.  Algerlega ójarðneskur vinnustaður.  Þvílík öfundsverð gæfa, sem þetta fólk nýtur.

Mín reynsla segir þó að þetta sé alls ekki algilt, svo varlega sé orðað.  Margir leikstjórar eru dintóttir og sjálfhverfir í meira lagi.  Þeir borða oft ekki sama mat og aðrir, missa þolinmæðina fljótar en flestir og hafa nánast ekkert samneyti við þá, sem eru neðar í goggunarröðinni.  Þeir fara í fýlur eins og börn og láta aðra um að gagnrýna starfsmennina fyrir sig.  Sumir eru svo viðkvæmir artistar að sólin þarf að setja sig á sporbaug um þá svo þeim líki.

Leikarar eru oft hinar verstu flækjur og eru alltaf að mæla sig við aðra leikara og tala illa um frammistöðu þeirra.  Þeir eru misskildir og þola illa kulda og átök.  Það þarf að stjana stöðugt í kring um þá, vefja þá teppum, gefa þeim heitt að drekka, sækja hitt eða þetta.  Þeir vilja ekki svona mat og hinsegin kaffi eða te, eru misskildir og þjáðir listamenn í sálarkreppu yfir því hvernig þeir eiga að túlka göngu sína inn um dyr í næstu senu.

film-crew_2Margir skipa fyrir til að skipa fyrir. Færa þetta hingað, lyfta þessu, sækja þetta, henda hinu.  Þetta er gert til að láta alla vita að menn eru á tánum og kallast busy doing nothing.Litlu mennirnir þeytast til og frá og eru oftast að gera það sem litlu máli skiptir, bara svo að stjörnunum líði betur. Þessir litlu menn eru þó rosalega pró, sem sjá má á því að þeir eru með alskyns dót hangandi utan á sér. Vasaljós, fjölnotahnífa, skrúfvélar, talstöðvar, síma og skrúflyklasett.  Flestir eru í North Face göllum upp á tugi þúsunda, þótt nokkrir séu í North Fish frá rúmfatalagernum á 999.  Merkin skipta máli og sumir þekkja sinn vitjunartíma og mæta ekki í flottari átfitti en brassið.

Leikmyndasmiðir færa, bera, skrúfa og líta á sig sem kvikmyndagerðarmenn.  Þó á þessi  vinna fátt skylt við það.  Eins er með ljósamenn og tæknilið.  Það eru burðarjálkar, sem bera rafmagnsspenna, sandpoka, níðþunga ljósastanda og kastara eftir skipunum kvikmyndatökumannsins.  Þeir titla sig líka kvikmyndagerðarmenn.  Það er sjaldnast mikla snilld að sjá í neinu.  Allavega ekki eins og lýst er í myndinni um myndina.  Þrældómur og tilgangslaust hangs á víxl og undirliggjandi ergelsi og þreyta.  Hlutfall stórreykingamanna í þessum hópi er svipað og meðal sjúklinga á Kleppi enda er slíkt sammerkt með hugsandi fólki.

Framleiðendur eru kenjóttir og frekir og láta sér fátt um allan þrældóm finnast.  Allt sem skiptir máli er að spara peninga og ef einhver kvartar, þá segja þeir þeim að finna sér eitthvað annað að gera.  Þeir reka fólk og ráða og reka áfram inn í lengri vinnudaga á forsendum listarinnar, en hafa þó ekki hundsvit á því hvað list er, frekar en ég.  Þeir bjóða kunnáttulausu fólki að vinna frítt til að byggja upp ferilskrá, sem enga þýðingu hefur í raun.  Þetta á ekkert skylt við myndina um myndina heldur. Svona hefur þetta allavega horft við mér svona innanfrá séð.  Kannski hef ég bara verið svona óheppinn með prójekt?

Hvers vegna skyldu aðrar greinar ekki taka þessa nálgun upp líka?  Rithöfundur getur vaðið á súðum um tákn og vísanir í bókinni, sem hann er að skrifa og rómað útgefandann. Útgefandinn getur rómað rithöfundinn og prentararnir geta tjáð sig um hve gefandi það er að prenta bækur fyrir viðkomandi og rómað þá líka.

fron_mjolkurkexKexverksmiðjan Frón gæti til dæmis gert svona mynd um kexbakstur, þar sem Jói á hrærivélinni getur rómað Bjössa á ofninum, Sigga á hnoðaranum og Sollu í pökkuninni.  Framkvæmdastjórinn getur svo rómað alla hina og fengið lof fyrir innsæi listfengi og persónutöfra frá þeim.  Jafnvel Lúlli á lyftaranum fengi sitt skjall.  Án hans hefði þetta ekki verið mögulegt.  Við fylgjum bökunarferlinu frá því að hveitipokanum er hellt í síló og þangað til kexpakkanum er pakkað.  Inn á milli er klippt í vitnisburði starfsfólksins um handtökin og færni viðkomandi í þeim.   Í búðum væru svo stór plaköt með þessu fólki í aksjón undir yfirskriftinni “Frón kynnir!  Úr smiðju þeirra sem færðu okkur Kremkexið!  Einhvert frábærasta Mjólkurkex allra tíma!  Nýjasta sköpun Júlla famkvæmdastjóra.  Hræra: Jói.  Hnoðun: Siggi.  Bökun: Bjössi Bakari og teymið frá Fróni!”

Ekki veit ég hvort það myndi eyðileggja nautnina af kexátinu í sama mæli og myndin um myndina skemmir fyrir okkur kvikmyndaupplifunina.  Það gæti þó jafnvel haft vafasöm áhrif, ef við fengjum að fylgjast pylsugerðarmönnum eða pizzubökurum vinna sín ódauðlegu listaverk. 

Hvað sem öðru líður, þá værum við sennilega jafn nær um gæði vörunnar og við erum nær um gæði myndanna eftir að hafa horft á Meikíng Off. 

Kannski er þetta ástæðan fyrir minnkandi aðsókn á bíó.  Minnugur þess hvað henti Narcissus greyið þegar hann dáleiddist af spegilmynd sinni og féll í vatnið og drukknaði, þá held ég að það sé ekki fjarri lagi.

 


Innskráning

Ath. Vinsamlegast kveikið á Javascript til að hefja innskráningu.

Hafðu samband